Błazen – Christopher Moore

Błazen
Christopher Moore

Niewiele jest książek, które na wstępie ostrzegają przed przeczytaniem, a nawet odradzają sięgania po nie… cóż, Błazen Christophera Moore’a należy do tej „elitarnej” grupy. W ostrzeżeniu czytamy że opowieść ta jest sprośna, zawiera w sobie morderstwa, gwałty, zdrady, ostentacyjne klepanie po tyłkach oraz okazjonalną masturbację. Jaka jest powieść i co ma w sobie talent Moore’a? Z pewnością dość sporo scen, które powinniśmy przeczytać po 18 roku życia, ale również jest doskonałą historią godną polecenia.

Jak było widoczne w biografii, Christopher Moore jest człowiekiem o nieprzeciętnym sposobie bycia, oraz niezwykłej pasji pisarskiej, która zaczęła się już od 12 roku życia. Jednak autor musiał przejść długą drogę aby stać się tak znanym pisarzem jak dotychczas. Bo choć zaczął pisać dość wcześnie, to swoją pierwszą powieść wydał dopiero w wieku 35 lat. Moore obecnie mieszka na Hawajach z żoną i synem, oraz tam pisze swoje kolejne książki. Jak sam wspomina, nie potrafi pisać całego dnia bo nie umie być śmieszny przez tyle godzin.

I z tym muszę się zgodzić, książki Moore’a są niezwykle zabawne i jednocześnie pouczające. Choć pełno jest w nich duchów, zjaw i innych przedziwnych wydarzeń (a nawet sam Jezus – patrz Baranek), to autor stara się pokazać w nich zwykłą rzeczywistość. Ludzkie pragnienia władzy, żądze, proste radości które zdarzają nam się codziennie i sytuacje które możemy odnaleźć we własnym życiu, a także uczucia i emocje, które przeżywamy wraz z bohaterami książek i jednocześnie są nam one tak bardzo znane.

Przeczytałam kilka książek Moore’a i z czystym sumieniem stwierdzam że Błazen jest bodajże jego najlepsza jaką dotąd miałam w rękach. Bohaterami książek Moore’a były różne postacie, jak już wcześniej wspomniałam, te najbardziej święte, oraz te najbardziej przerażające (patrz Najgłupszy anioł gdzie jednymi z bohaterów są zombie). Teraz jednak gdy mamy do czynienia z błaznem Moore bierze się za świat prawdziwej klasyki dramatu, czyli za samego Szekspira.

Błazen to historia która zawsze przywołuje mi na myśl słynny obraz Matejki o tym samym tytule. Wiedziemy tam Błazna siedzącego w pięknym fotelu, który jest głęboko zamyślony, i chociaż ubrany w swój błazeński strój, wcale nie śmieszny. Podobny jest główny bohater. Choć ciętymi ripostami sypie jak z rękawa to jego błazeńska natura nie ogranicza się tylko do rozśmieszania dworu.

Całość książki zaś jest autorską wersją słynnego dramatu Król Lear Szekspira. Pokrótce streszczę o czym jest dramat, aby łatwiej było zrozumieć powieść. Król Lear to opowieść o legendarnym władcy posiadającym trzy córki. Król pyta się więc o to jak bardzo córki go kochają i zgodnie z ogromem ich miłości tak wielkie daje im królestwo w posiadanie. Najstarsza i druga córka przygotowują kwiecistą mowę o miłości do ojca, zaś najmłodsza mówi po prostu, że nie jest w stanie wyrazić tego w słowach i zostaje wygnana przez ojca. Całość kończy się upadkiem królestwa, śmiercią Leara i najmłodszej córki.

A jak to wygląda u Moore’a…?

Kieszonka to imię głównego błazna, który na dworze króla Leara rozśmiesza zarówno króla jak i jego trzy córki: Gonerylę, Reganę i Kornelię. Do swojej dyspozycji ma również błazna którego uczy błazeństwa, upośledzonego umysłowo Śliniaka. Król postępuje ze swoimi córkami dokładnie tak jak postąpiła postać w dramacie Szekspira, czyli pyta jak bardzo go kochają, gdy dwie pierwsze córki zarzekają się wręcz na wszystko o niezmienionej miłości do króla, Kornelia twardo odpowiada że kocha go tak jak córka powinna kochać ojca, nie mniej nie więcej. Zostanie więc wypędzona z królestwa, i tu zaczynie się intryga… Kieszonka niczym Jouglet z Zemsty róży autorstwa Nicole Galland, rozpoczyna swoją grę, która ma na celu przywrócić królowi jasność widzenia oraz ukarać jego dwie zachłanna córki. Do całej historii dochodzi tajemniczy duch, szczerze mówiący kruk, trzy wiedzmy które chcą Hiszpanię, mnóstwo chędożenia, oraz nieszczęśliwa acz ujmująca historia narodzin Kieszonki.

Śliniak i główny Błazen są w samym centrum tych wydarzeń, które śmieszą i szokują jednocześnie. Naprawdę ciężko o lepszą opowieść mającą tyle wątków i barwnych postaci, które przechodzą wszelkie obyczaje i domysły. Kornelia okazuje się świetnym wodzem, jej mąż homoseksualistą, duch matką pragnąca zemsty, a Błazen…? Przeczytajcie a zobaczycie sami.