Czego ci nie mówię
Yasmin Rahman
Do sięgnięcia po „Czego ci nie mówię” wystarczyła mi właściwie informacja, że tę książkę wydało IUVI. To wydawnictwo stało się dla mnie pewnikiem, jeśli chodzi o wartościowe książki dla młodzieży (i nie tylko). Książka Yasmin Rahman skojarzyła mi się z popularnym niegdyś filmem pod tytułem „Sala Samobójców„.
Olivia, Cara i Mehreen to trzy zwyczajne dziewczyny, które nie mają ze sobą nic wspólnego. Każda z nich przechodzi bardzo trudny okres w swoim życiu. Szukają wyjścia i decydują się na rozwiązanie ostateczne, czyli odebranie sobie życia. Z „pomocą” przychodzi im strona zrzeszająca osoby pragnące popełnić samobójstwo, MementoMori.com. Chyba nie muszę nikomu tłumaczyć co ta maksyma oznacza. Każda z naszych trzech bohaterek loguje się na tej stronie. Po wypełnieniu kwestionariusza stają się partnerkami do samobójstwa. Zawiązują pakt: mają spotykać się o określonej przez administratorów porze i godzinie, wypełniając zadania mające pomóc im pożegnać się ze swoim życiem i bliskimi. Pozwolę sobie zacytować pytania z będącego na tylnej okładce blurba, gdyż są bardzo trafne:
„Wydaje ci się, że wiesz, co będzie dalej? Że twórcy MementoMori.com tak pokierują dziewczętami, żeby odwieść je od dramatycznego kroku? Albo wyślą do ich domów terapeutów? Albo skontaktują się z ich rodzicami?”
Chociaż z początku są do siebie nastawione dość sceptycznie i traktują się nawzajem głównie jako środek do celu, to szybko nawiązuje się między nimi więź. Autorka przeprowadziła nas przez różne problemy: od tych natury psychicznej po molestowanie. Olivia to pozornie idealna dziewczyna, która nie ma powodu, żeby podjąć tak drastyczną decyzję w swoim życiu: jest piękna, nosi designerskie ciuchy i jej rodzina jest na tyle zamożna, żeby dodatkowo móc sobie pozwolić na zatrudnienie pomocy domowej. Cara po wypadku samochodowym wylądowała na wózku inwalidzkim. Zmaga się z nadopiekuńczą matką i cały czas żyje w niedającym się wytłumić poczuciu winy. Mehreen jest muzułmanką żyjącą podług zasad swojej religii. Ma szansę na naukę w prestiżowej uczelni. Co jakiś czas w jej umysł wkrada się chaos, jak sama nazywa natrętne myśli, które nie dają jej spokojnie funkcjonować.
„Boję się, że osoby dobierające chętnych w pary przeczytają tę odpowiedź i postanowią, że powinnam przeczekać, aż moje życie się poprawi. A nie ma na to szans. Wykasowuję więc opis tego, jak się czuję: że nigdzie nie mam swojego miejsca, że wydaje mi się, że jestem niewidzialna i się nie liczę. Z całej siły dźgam palcem klawisz „Backspace”, aż w końcu strona znów jest biała. Uznaję, że krótsza odpowiedź pewnie będzie lepsza, i uświadamiam sobie, że moje problemy da się podsumować jednym zdaniem: Nie potrafię już dłużej poradzić sobie z bólem życia.”
„Nauczyłam się nie reagować na większość ludzi. Nauczyłam się nawet z nimi nie wykłócać. Przestałam próbować im uświadamiać, że choć może i nie mogę użyć nóg, nadal posiadam prawidłowo funkcjonujący mózg. Że nadal jestem człowiekiem. A może nie jestem. Może teraz jestem człowiekiem tylko w połowie. (Żart paraplegiczki).”
Na początku książki znajduje się parę słów od autorki. Wyjaśnia, dlaczego w ogóle powstała ta powieść. Yasmin Rahman podobnie do Mehreen pochodzi z rodziny muzułmańskich imigrantów. Jej samej trudno było poradzić sobie z własną depresją. Zaznacza, że chociaż trafiała na książki poruszające temat chorób psychicznych, to każdy bohater był Biały. Yasmin dziękuje także swojej najlepszej przyjaciółce, która bardzo jej pomogła i moim zdaniem to piękny hołd dla długoletniej przyjaźni.
Bardzo dobrą decyzją było poprowadzenie fabuły w pierwszej osobie. Każda z dziewcząt opowiada nam tę historię ze swojego punktu widzenia (szczególnie uwagę przyciąga nieregularna narracja Olivii), co nie tylko pozwala nam je lepiej zrozumieć, ale i się z nimi zżyć i kibicować im. Ja bardzo chciałam, żeby znalazły pomoc i żeby nie musiały uciekać się do samobójstwa.
Osobiście nie spodziewałam się, w jaką stronę Yasmin Rahman pokieruje fabułą. To nie jest prosta historia z przewidywalnym finałem. Chociaż ostatnio coraz więcej się mówi o chorobach psychicznych, to każda nowa książka poruszająca ten temat jest bardzo ważna. Cały przekaz tej opowieści uzupełniają numery telefonów alarmowych podanych pod koniec książki. Dzięki temu osoby, które zmagają się z podobnymi problemami mogą otrzymać pomoc.
„Czego ci nie mówię” to również opowieść o zawiązującej się pięknej przyjaźni. Świat byłby piękniejszy, gdyby każda osoba z problemami mogła otrzymać pomoc od kogoś, kto doskonale rozumie, przez co przechodzi. Myślę, że niezależnie od wieku i tego, czy utożsamiacie się z głównymi bohaterkami, ta książka jest godna waszej uwagi.
Informacje o książce:
Tytuł: Czego ci nie mówię
Tytuł oryginału: All the Things We Never Said
Autor: Yasmin Rahman
ISBN: 9788379660605
Wydawca: IUVI
Rok: 2020
