literatura piękna - Strona 4 z 9 - Recenzje książek z każdej półki

Malarz świata ułudy – Kazuo Ishiguro

·27 grudnia 2020
·Wrocławianka

„Malarz świata ułudy” jest bardzo malowniczą i niespieszną powieścią, typową dla japońskich narracji. Tu nie ma setek dialogów o niczym i small talk’ów. Nie ma kilkudziesięciu postaci, wartkiej akcji przygodowej czy kryminalnej. Nikt do nikogo nie strzela, ani nie poszukuje skarbów. Jest za to sporo opisów wyjątkowych chwil w życiu człowieka i jego najbliższej rodziny czy ludzkich emocji schowanych przed zewnętrznym światem. Znajdziemy opowieść o tym jak trudno jest budować długotrwałe relacje z przyjaciółmi. Znajdziemy się w japońskich ogrodach o niepowtarzalnej przyrodzie i domach, pozbawionych nadmiaru rzeczy czy przepychu.

■ Czytaj dalej »

Literatura piękna Recenzje książek

Grający wiatr i inne nowele – Henryk Zbierzchowski

·16 listopada 2020
·Dorota Sawicka

Opowiadania z tomu „Grający las i inne nowele” pozwalają zatrzymać się w czasie, oderwać się od rzeczywistości i kontemplować naprawdę dobrą literaturę, choć pisaną językiem niedzisiejszym, ale za to piękną, poetycką polszczyzną. Autor w krótkiej formie, jaką jest nowela, kapitalnie potrafi zawrzeć historie i charaktery zwykłych ludzi, a opisy miejsc są tak obrazowe, że widzimy je jak na żywo przed oczami

■ Czytaj dalej »

Literatura piękna Recenzje książek Sensacja i kryminał

Ciemno, prawie noc – Joanna Bator

·12 listopada 2020
·Iwona Tys

Książka „Ciemno, prawie noc” Joanny Bator to opowieść o reporterce Alicji, zwanej „Pancernikiem” z racji swego mocnego charakteru, która po 15 latach wraca do swego rodzinnego miasta, Wałbrzycha, aby napisać reportaż o trójce dzieci, które zaginęły w niewyjaśnionych okolicznościach. Lektura książki zaskoczyła mnie. Spodziewałam się jednej z wielu bardziej lub mniej udanych powieści kryminalnych. Dostałam jednak bardzo ambitną literaturę, w której zagadka związana z odkryciem tajemnicy zaginionych dzieci tak naprawdę jest tłem, przeplata się równolegle z opowieścią o odkrywaniu przeszłości najbliższej rodziny bohaterki, a także miasta i jego społeczeństwa oraz górującego nad okolicą Zamku Książ. Wszystko zaś napisane jest językiem naszpikowanym wieloma przemyślanymi zabiegami literackimi, świadczącymi o dojrzałości pisarskiej autorki.

■ Czytaj dalej »

Literatura piękna Recenzje książek

Sufi – Elif Shafak

·7 listopada 2020
·Literackie Podróże

Naprawdę ciężko było mi rozstać się z bohaterami i ostatecznie opuścić ten świat. Świat, w którym zdążyłem się zadomowić, świat urzekający choć niełatwy w odbiorze. Bo to zdecydowanie lektura z wyższej półki, dla wymagającego odbiorcy, który lubi czasem unieść wzrok znad stron i oddać się refleksji nad tym co przeczytał, a często również zadumać się nad istotą, sensem życia, nad Absolutem. Elif Shafak zdała pierwszy egzamin i z pewnością sięgnę jeszcze po inne jej tytuły, tym bardziej że zakończenie jakie zaproponowało było nieoczywiste i wstrząsające do głębi. A to umiejętność dobrych autorów.

■ Czytaj dalej »

Literatura piękna Recenzje książek

Pokój Wspaniałości – Julien Sandrel

·5 listopada 2020
·Ewa

"Pokój Wspaniałości" Julien Sandrel opowiada o życiu i przypomina Nam co w życiu jest najważniejsze, a o czym często zapominamy. Główna bohaterka na własnych oczach widzi jak jej syn wpada pod koła pędzącej ciężarówki. Po wypadku dziecko zapada w śpiączkę i nie ma nadziei na poprawę jego stanu. Thelma ciągle wyrzuca sobie, że nie poświęcała synowi tyle czasu ile powinna, że ważniejsza dla niej była kariera zawodowa niż własny syn... Momentem przełomowym jest znalezienie przez Thelmę w pokoju syna zeszytu zatytułowanego "Mój zeszyt wspaniałości" który odmienia jej życie i pomaga jej przetrwać najtrudniejsze chwile jakie ją spotkały..

■ Czytaj dalej »

Literatura piękna Recenzje książek

Wichrowe wzgórza – Emily Brontë

·3 listopada 2020
·Izabela Radtkowska

Od dawna uwielbiam czytać literaturę piękną, taką, która porusza pomimo upływu lat, dzięki której czytelnik może dostrzec niebanalność i kunszt pisarski autora. Z jakiegoś powodu przez bardzo długi czas nie mogłam przemóc się do przeczytania „Wichrowych wzgórz”. Może dlatego, że książka wydawała mi się zbyt ambitna, a może dlatego, że bałam się, że będzie nudna. Jak bardzo się myliłam, zdałam sobie sprawę dopiero po przeczytaniu jej w niecałe dwa dni. Pochłonęła mnie całkowicie. I takim o to sposobem uplasowała się na podium wśród książek przeze mnie przeczytanych. Dzieło Brontë trudno jednoznacznie określić jednym gatunkiem. Z pewnością jest to powieść społeczna, dramat. Ma w sobie także elementy horroru. Jednak przede wszystkim „Wichrowe wzgórza” są nazwane historią miłosną wszech czasów.

■ Czytaj dalej »

Literatura piękna Recenzje książek

Ja nie jestem Miriam – Majgull Axelsson

·23 października 2020
·Dorota

Główną bohaterkę poznajemy w dniu jej 85 urodzin. Miriam jest osobą, która łagodzi konflikty i spaja rodzinę w całość. Sama jednak czuje się niekompletna, złożona z dwóch różnych części, z których jedna za nic nie może się ujawnić bo... no właśnie, co może się stać, gdy skrywana przez ostatnie blisko 70 lat tajemnica wyjdzie na jaw? Miriam obawia się, że bliscy odwrócą się od niej z pogardą i wstrętem, a wtedy całe jej życie się rozpadnie...

■ Czytaj dalej »

Literatura piękna Recenzje książek

Opowiadania bizarne – Olga Tokarczuk

·3 lipca 2020
·Kamil Bujny

„Opowiadania bizarne” to zbiór dziesięciu niedługich opowieści, których akcja toczy się w różnych epokach i przestrzeniach – czytelnik otrzymuje historię z dalekiej Azji, prowincjonalnego miasteczka w Polsce, współczesnej Szwajcarii, a także z okresu potopu szwedzkiego. Jedni bohaterowie okazują się jak najbardziej dzisiejsi, inni zakorzenieni w dalekiej historii, a jeszcze inni pochodzą z futurystycznej przyszłości. Niezależnie od czasu, w jakim żyją, wszystkie opowieści łączy przekraczanie różnie pojmowanych granic: czasowych, przestrzennych, psychologicznych czy historycznych

■ Czytaj dalej »

Literatura piękna Recenzje książek

Dzieci czasu – Eduardo Galeano

·2 lipca 2020
·Kamil Bujny

Autor skupiając się na zapomnianych, przemilczanych lub w ogóle niedostrzeżonych wydarzeniach, stara się nas, czytelników, niejako upomnieć – powiedzieć, że historia nie dzieje się wyłącznie na szczeblach państwowych i w salach parlamentarnych, ale także – a być może przede wszystkim – na ulicach, w biedniejszych miejscach czy domowych zaciszach. „Dzieci czasu” to jednak nie tylko refleksja nad tym, co bolesne, ale także zbiór wielu trafnych, ironicznych i zabawnych anegdot, interesujących obserwacji społeczno-kulturowych, a także afirmacja kultury i dorobku naszej cywilizacji.

■ Czytaj dalej »